بهش می‌گم دیدی چند تا از خدمه‌های جدید چقدر کم سن و سال‌اند؟ میگه نه متوجه نشدم. پول می‌گیرند دیگه. اینجا محیط نه است امنیت دارند. خیلی بهتر از کار کردن خونه‌ی مردمه.
جوابش واسم جالب بود. هم از این نظر که چقدر زود جنبه‌های مثبت قضیه را پیدا کرد. هم این که فکر نمی‌کردم واکنش به کار کردن دخترهای نوجوان، اون هم شستن سرویس‌های بهداشتی این باشه. البته منی هم که توجه کرده بودم واکنش موثری نشان ندادم اما فکر می‌کنم اگه از یک ساختمان سیصد نفره دویست نفر به اطرافشون حساسیت بیش‌تری نشان می‌دادند وضعیت این نمی‌شد.
شما به حساسیت اجتماعیتون چه نمره‌ای می‌دید؟ من توجه و حساسیتم نسبت به اطرافم را بالاتر از سطح میانگین جامعه (که به نظرم خیلی پایینه) ارزیابی می‌کنم. مثلا دیروز طبق معمول مانیتورهای کوچیک توی مترو داشتند انیمیشن‌های کوتاه آموزشی درباره‌ی آداب استفاده از مترو نشان می‌دادند. تو جفت انیمیشنی که دیدم از کلیشه‌های جنسیتی برای دادن چاشنی طنز به موضوع استفاده شده بود. اولی این که پدرها بچه‌داری و مراقبت از فرزندانشون را بلد نیستند، دومی هم این که زن‌ها ترسو هستند و زود غش می‌کنند.
من پدرهایی را دیدم که بیش‌تر از همسرشون به سلامت جسمی و روحی فرزندشون اهمیت می‌دادند. گیرم که آمار پدرهای نابلد بالاتر از مادرهای این چنینیه. راهش بازنمایش و بازتولید این کمبوده؟ راهش طنز ساختن و عادی‌سازیه؟ ما طنز هشداردهنده هم داریم که نسبت به یک ضعف اجتماعی حساسیت ایجاد می‌کنه و می‌خواهد ارزش‌های سالم‌تری بسازه اما اینی که از در و دیوارهای ما می‌ریزه بازتولید کلیشه‌های مریضه. تو این مورد انگار القا می‌کنند که بخشی از مرد بودن این حواس‌پرتی و بی‌توجهی به فرزنده. آقایون، لطفا یکم به توهین‌هایی که بهتون میشه حساس باشید!
درباره‌ی کلیشه‌ی ترسو و غشی بودن زن‌ها هم که چیزی ندارم بگم. فقط این که بیاید کلا کمی بیش‌تر حساس باشیم. ناخودآگاهمون را ندیم دست هر بی‌سرو پایی که هر جور دلش خواست بهش شکل بده.
درباره این سایت