این بچه راهبه‌های کچل بودایی را که با یک کاسه میان مردم گدایی می‌کنند دیدید؟ خودشان می‌گویند که حکمت پشت این کار این است که آدم‌ها با کمک کردن به این بچه‌ها حس خوبی پیدا کنند.
اگر الان قسمت قضاوت‌گر ذهنتان دارد درست و نادرست و کاربردی بودن یا نبودن این کار را بررسی می‌کند، فعلا خاموشش کنید چون قرار نیست کسی اینجا شما را به بودایی شدن دعوت کند. حرفم چیز دیگری است.
امروز یک ویدئو دیدم از یکی که با دوستانش رفته بودند مناطق سیل‌زده و بیل به دست گرفته‌بودند تا مثلا گل و لای را از خانه و زندگی مردم پاک کنند. رو به دوربین از چند نفر که با آن‌ها دعوای ی و عقیدتی داشت اسم برد و گفت فلانی‌ها! الان که شما جلو شومینه نشستید و حرف می‌زنید، یک عده تا چکمه تو گل دارند بیل می‌زنند. هشتگ اول بیل بزن، بعد حرف بزن!
از این که یک عده توانایی این را دارند که در بدبختی
مردم هم بهانه‌ای برای امتیاز گرفتن در دعواهای ی خود پیدا
کنند می‌گذریم. از این که این آقایان لباس تبلیغ دین به
تن داشتند هم بگذریم، که چقدر همه چیز را زننده‌تر می‌کند. چه چیزی باعث میشود که فکر کنیم می‌توانیم سر احدی بابت کار به اصطلاح خیری که
انجام دادیم منت بگذاریم؟!
به بند اول برگردیم. اگر همیشه به خاطر داشته باشیم هر کاری که می کنیم، داریم برای دل خودمان انجام می‌دهیم نه منتش را سر کسی می‌گذاریم و نه خیالی برمان می‌دارد. این روزگار است که گاهی سر ما منت می‌گذارد و به ما فرصتی می‌دهد که با کمک کردن به دیگران حس خوبی پیدا کنیم، حس مفید بودن، حس مهربان بودن، حس موثر بودن، حس انسان بودن. اگر به دنیای دیگری که درآن جا اعمالمان را می‌گذارند در ترازو و فمن یعمل مثقال ذره خیر یره ایمان داریم که باز هم منت بیش‌تری سرمان است، چون دو جانبه سود می‌بریم!
درباره این سایت