فکر کنم قبلا هم گفتم که وبلاگ هیچ وقت برای من حکم دفتر خاطرات شخصی را نداشته. من دوست دارم خونده بشم. با این حال، بعد چند سال نوشتن تعداد دنبال کننده‌هام این جا به 160 نفر هم نمی‌رسند و تو اینستاگرام هم هنوز 50 نفر هم دنبالم نمی‌کنند. شاید چون زیاد اهل کامنت گذاشتن نیستم، با این که وبلاگ‌هایی هستند که مرتب می‌خونمشون. یا چون پست‌های بلند جدی می‌گذارم که خیلی‌ها حوصله خواندنش را ندارند. در واقع چون وبلاگ دفتر خاطراتم نیست و جنبه سرگرمی و خودمانی و شخصی بودنش ضعیفه. مثلا من خودم همیشه از به روز شدن وبلاگ‌هایی که قلم طنازی دارند و روزمره‌هایشان را خیلی خودمانی و با چاشنی طنز تعریف می‌کنند ذوق می‌کنم، مخصوصا اگه کوتاه نویس باشند! با این حال همچنان برای نوشتن انگیزه دارم. انگیزه‌ام بیش‌تر میشه اما کمتر نه. البته گاهی که انگار بلاگ به خواب زمستانی طوری میره، دست منم بی‌رمق میشه و سخت سمت نوشتن میره.
از کامنت‌ها و دایرکت‌های قند تو‌دل‌آب‌کنِ گهگاهی که بگذریم، چند روز پیش به چیزی برخوردم که هر بار با یادآوریش چشم‌هام برق می‌زنه و برای نوشتن جون می‌گیرم. زیر یک پست جنجالی یکی از حساب‌های پربازدید اینستاگرامی یکی کامنتی گذاشته بود و یکی از حرف‌های نسبتا پرتکرار من را همراه یک اصطلاح غیرعاریتی خودساخته‌ام آورده بود. گفتم آیبک فکر کن اگه فقط یک درصد این احتمال وجود داشته باشه که این کامنت نتیجه خوندن چند تا از پست‌های تو باشه و فقط همزمانی یک ایده مشترک تو ذهن دو تا آدم بی‌ربط نباشه، همین یک درصد احتمال بهت شوق نوشتن نمیده؟ یک ایده چقدر می‌تونه از خودت دور بشه و به سفرهای دور و دراز بره و بعدها یک جایی از زبان یکی دیگه دوباره بشنویش. حرف‌های ناآرام ذهنت را روی کاغذ یا توی یک پست می‌نویسی و با این کار تبدیلشون می‌کنی به واقعیت بیرونی و گاهی اون قدر تا جاهایی که فکرش را نمی‌کنی سیر می‌کنه که یک جایی که فکرش را نمی‌کنی دوباره ملاقاتش می‌کنی. تازه این پایان سفرش نیست.
درباره این سایت